Workshop #1

Workshop

Eindelijk is het dan zover, deze week de eerste workshop in een reeks van zeven. In december heb ik al bij Nigel, de baas, gevraagd of er genoeg geld beschikbaar was voor de workshop. De kosten zitten in transport van de leerkrachten en de lunches. Geen probleem, kreeg ik te horen. Tot mijn verbazing, kreeg ik echter de woensdag voor de workshop (op zaterdag) te horen dat er toch geen geld was. Ik moest dan maar alleen plaatselijke leerkrachten uitnodigen en voor de lunch stoppen, zodat het niets kost. Daar kon ik natuurlijk niet mee akkoord gaan, want dan zou ik nog maar een derde van de leerkrachten over houden en een hele dag in twee en een half uur proppen. Onmogelijk, maar uitstellen was voor mij ook geen optie, aangezien de tijd die ik nog heb hier al behoorlijk krap is. Daarom heb ik snel contact opgenomen met VSO om te kijken of ik van de organisatie wat geld kon krijgen om de workshop toch door te laten gaan. Het antwoord was duidelijk: 'Dat kan wel, maar geef aan hoeveel geld er nodig is en waarvoor je het gaat gebruiken'. Redelijk verzoek, maar wel behoorlijk lastig om voor elkaar te krijgen. Voor de juiste prijs moest ik in contact komen met de directeuren van de verschillende scholen. Nog steeds geen probleem zal je denken, maar je moet weten dat er in de dorpen vaak maar op een bepaalde plek bereik is. Dat maakt het allemaal wat lastiger, want mensen een sms sturen om contact op te nemen is dan de enige mogelijkheid, maar ook dat kan lastig worden aangezien de mensen niet altijd over beltegoed beschikken. Gelukkig na anderhalve dag sms-en en bellen, had ik de bedragen voor transport. Het bestellen van de lunch was een stuk makkelijker. Nadat ik had duidelijk gemaakt dat niet het departement onderwijs zou betalen, maar VSO, waren ze bereid om een lunch te bereiden v oor een goede prijs. VSO ging akkoord met mijn aanvraag en de grote bel en sms ronde kon weer beginnen. Nu moest ik namelijk nog iedereen vertellen dat de workshop door zou gaan, dat transport werd vergoed en er voor een lunch gezorgd zou worden. Op vrijdag was iedereen op de hoogte en kon ik de laatste voorbereidingen klaar maken voor de workshop.

Ik had afgesproken dat de deur van het gebouw waar de workshop gegeven zou worden om half negen geopend zou worden. Iets na half negen was de deur open en kon ik alles klaarzetten voor de workshop. Om iets voor negen uur kwamen de eerste twee deelnemers al. Zowaar op tijd. Dat was een goed begin van de dag. Het duurde echter nog een half uur voor de volgende drie deelnemers kwamen. Dit waren allemaal leerkrachten van de verder gelegen scholen. Nog niemand te zien van de scholen uit het dorp, helaas. Ik kreeg een telefoontje van een directeur dat de leerkrachten niet opgehaald waren. De boot is gewoon voorbij gevaren. Ik heb haar beloofd volgende week langs te komen om de drie ‘vergeten' leerkrachten alsnog de informatie te geven die ze hebben gemist. Om kwart voor tien had ik nog steeds maar 5 van de 16 leerkrachten, maar ben ik maar gewoon begonnen. Een uurtje later kwam er nog een deelneemster binnen. Het was een gezellig groepje om mee te werken. Deze dag was een introductie over speciaal onderwijs en inclusief onderwijs. Tijdens de lunch heb ik nog even met mijn baas, Nigel, gesproken over de lage opkomst. Hij zei dat de mensen van ver weg waarschijnlijk niet konden komen vanwege het slechte weer. Toen ik had uitgelegd dat er alleen maar mensen van ver aanwezig waren, was hij erg verbaasd. We hebben afgesproken hier maandag over verder te praten en de directeuren in te lichten over de afwezigheid van de leerkrachten.

Ondanks, of misschien wel dankzij, de slechte opkomst heb ik een goede eerste sessie gehad en kijk ik uit naar het vervolg. De leerkrachten hebben allemaal huiswerk gekregen en ik ben benieuwd wat daarmee gedaan wordt.

Verhuizen

Verhuizen

De maandag nadat we terug kwamen uit Mabaruma, moesten we verhuizen. Aangezien Joy nog steeds in het guesthouse zat, is besloten dat we met z'n drietjes in een huis gaan wonen. Het huis waar Anna en ik woonden, was daar te klein voor. We hebben een huis in het dorp gekregen. Vanaf het balkon, kan Joy haar kantoor in kijken en kijken we uit op het dak van ons kantoor. We hebben een groot huis met ieder een eigen slaapkamer, een grote badkamer met aparte wc, een grote keuken, woonkamer en balkon. Onder het huis kunnen we de kleren laten drogen zonder dat die nat worden van de regen. Kleine tegenvaller in dit geheel is dat de kamer die ik heb geen kast heeft, maar die gaan ze maken. Morgen, mar dat hoor ik nu al bijna twee weken en nog steeds zitten mijn kleren in een koffer en niet in een kast. Eind van de maand is er weer geld en kunnen ze materialen kopen om de kast af te maken. Nog maar een week te gaan tot het einde van de maand, dus met een beetje geluk heb ik over een week of twee, misschien drie ook een kast. Verder vind ik het erg jammer dat we nu in het dorp wonen. Geen beesten meer om ons heen. Niet even buiten zitten en aapjes kijken, maar nu is het enkel gebouwen en mensen. Het heeft uiteraard ook voordelen om hier te wonen. Ik dacht altijd al dicht bij het werk te wonen toen ik in Den Haag woonde, maar nu ben ik binnen een minuut op het werk. We kunnen in de lunchpauze dus makkelijk even naar huis om daar te eten en wat te hangen in de hangmat.

Vliegen

Vliegen naar Mabaruma

De dag na terugkomst uit Suriname kreeg ik te horen dat we donderdag in Mabaruma moesten zijn. Anna zou de volgende dag vanuit Moruca met de boot gaan en voor mij was er maar een manier om op tijd in Mabaruma aan te komen. Vliegen. Na een kort gesprek met de baas, kreeg ik toestemming om een ticket te kopen. Gelukkig is Drew met me meegegaan de stad in, want hij kent GT beter dan ik en zo hoefde ik niet de hele stad drie keer rond te lopen voor ik mijn ticket had. Helaas was er geen plek meer op donderdag, dus moest ik woensdag al vliegen. Om 5 uur ging de wekker, zodat ik om 6 uur op het vliegveld kon zijn. In de hoop dat het er op een vliegveld wat gestructureerder aan toe zou gaan. Ik schok even toen ik nadat ik was ingecheckt en gewogen naar de andere kant van het vliegveld werd gestuurd voor de paspoort controle. Gelukkig was er een behulpzame man die met me meeliep en me de juiste rij wees. Na ongeveer een half uurtje was m'n paspoort gecontroleerd en kon ik weer terug wandelen naar de plek waar ik had ingecheckt. Daar heb ik nog een kwartiertje gewacht tot de tassen werden gecontroleerd en we naar het vliegtuig konden wandelen. Ik zat direct achter de piloot bij het raam. Het was helaas bewolkt, maar op momenten dat het onbewolkt was had ik een geweldig uitzicht. Heel mooi om te zien hoe het gebied waar ik woon er vanuit de lucht uitziet. Heel duidelijk is te zien dat de mensen behoorlijk ver uit elkaar wonen. Na een uurtje in het vliegtuig, was ik in Mabaruma. Na het landen geen gedoe met papieren, maar gewoon uitstappen, de landingsbaan aflopen en een taxi nemen naar kantoor. Vanaf kantoor werd ik naar het hotel gebracht, waar ik de rest van de dag heb geslapen, gelezen en gekletst. Een heerlijke start van de werkweek. De volgende dag zijn we na het ontbijt naar de vergadering gegaan, die de hele dag duurde. Erg efficiënt was die helaas niet en waren we tot na de lunch aan het luisteren naar een 'korte' samenvatting van een voorgaande vergadering. Daarna nog uren gepraat over van alles en nog wat, maar concrete plannen zijn er niet gemaakt. En daar waren we voor gekomen. Toch was iedereen blij en vonden ze het een goede vergadering. Ik snap er niets van, maar dat zal wel aan mijn westerse instelling liggen. De volgende dag moesten Anna en ik nog even bij de baas op gesprek komen en kreeg ik een voorschot op mijn salaris. Voorschot vond ik wat raar klinken aangezien ik tot op dat moment nog geen salaris ontvangen had. Ik heb nu wel goede hoop dat de rest aan het eind van maand komt. Ik moet immers nog 4 maanden salaris krijgen. Na de korte bijeenkomst, moesten we nog een uurtje wachten op de boot terug naar Moruca. Wederom een prachtige reis over het water. Prachtig en lang, want de reis duurt ongeveer 4 á 5 uur. Rond 5 uur waren we terug in Moruca en konden we lekker gaan rusten. Gedurende het weekend heeft het voornamelijk geregend. Dankzij Jeroen heb ik gelukkig heerlijk in mijn hangmat filmpjes kunnen kijken. Super! Bedankt Jeroen. Ook heb ik een heleboel boeken voor mijn reader gekregen van een van de broeders van mijn vader, zodat het onmogelijk word me hier te vervelen. Bedankt!

Suriname

Oud en nieuw / Suriname

Donderdag 29 december werden Janice en ik al om 4 uur 's ochtend opgehaald voor de reis naar Suriname. De bus was klein, maar we hadden genoeg ruimte om redelijk comfortabel te zitten en te slapen. Rond half negen waren we bij de pond, die ons naar Suriname zou brengen. Daar begon het lange wachten. Eerst moesten we in een rij staan om een kaartje voor de pond te kopen. De rij was niet erg lang, dus dit zou niet lang duren... Fout gedacht.. De rij leek niet in beweging te komen en ondanks dat er maar een stuk of tien mensen voor ons in de rij stonden, duurde het bijna een uur voor we het kaartje hadden. Daarna moesten we weer een of ander formulier invullen en konden we in de rij voor de douane plaats nemen. Ook in deze rij zat geen beweging. De douane was wel aanwezig, maar had de turbo nog niet gevonden. Oftewel ruim een uur wachten tot we eindelijk aan de beurt waren. De paspoorten werden meegenomen naar een hokje en wij bleven verbaasd achter. Na een kwartier kwamen de paspoorten terug en konden we doorlopen. Nog even wachten tot de boot er was en een half uur later zaten we op de boot naar Suriname. Deze reis nam een kleine twintig minuten in beslag. Bij aankomst in Suriname, konden we weer in een rij aansluiten. Ook hier bleek dat er weinig beweging in de rij zat. Een goed uur later waren we eindelijk ook deze douane gepasseerd en konden we onze reis naar Paramaribo vervolgen.

Aangekomen op ons logeeradres schokken we behoorlijk. Het huis was nog niet helemaal af en er waren een heleboel mensen aan het werk om het bewoonbaar te maken. Peggy, de eigenaresse, was een vriendelijke dame en hoopte dat we toch zouden blijven. Aangezien we niets anders hadden, besloten we te blijven. Nadat de mensen vertrokken waren, bleek het allemaal ook wel mee te vallen. Peggy, heeft ons toen met de auto een toertje door Paramaribo gegeven en heeft ons bij een restaurant afgezet. Hier hebben we heerlijk gegeten en gekletst, waarna we naar huis terug zijn gelopen. Peggy bleek daar ook te zijn om een ventilator, tv en schone lakens te brengen. Ze was blij dat we de weg terug naar huis hadden gevonden en dat alles goed was.

De volgende dag hebben we lekker uitgeslapen en kwam Joan, een collega uit Nederland, langs. Zij bracht mij een envelop van mijn vader en hagelslag! Hoe lekker is dat! Echt super. Daarna zijn we samen naar een tehuis voor meervoudig gehandicapten gegaan, waar Joan had afgesproken. Erg indrukwekkend allemaal. Na dit korte bezoek zijn we nog even bij Joan thuis geweest, waar we nog wat hebben zitten kletsen.

In de stad hebben we even rondgelopen tot we twee andere vrijwilligers uit Guyana tegen kwamen. We zijn samen op een terrasje gaan zitten en hebben de rest van de middag zitten kletsen. Daarna zijn we weer uit elkaar gegaan en zijn Janice en ik op zoek gegaan naar een lekker restaurant. De volgende dag was het oudejaarsdag en zijn we eerst boodschappen gaan doen aangezien de winkels om 12 uur dicht zouden gaan en het feest zou beginnen. Rond twaalf uur zijn we naar de stad gelopen en kwamen we al snel uit bij een feestbus. Op deze bus was een band onder aan het spelen en stonden er dansers boven. In een volg bus stonden nog meer dansers. Janice werd daarop uitgenodigd om ook in te stappen en ben ik de bussen te voet gevolgd. Dat klinkt simpeler dan het was, want het was enorm druk en ik moest me echt door de menigte heen drukken. Vanaf de eerste bus werden reclame materialen gegooid en het publiek verdrong zich om dit op te vangen. Toen ik eindelijk de eerst bus gepasseerd was, werd het wat rustiger. Niet voor lang, want de bus zette zich in beweging en binnen de kortste tijd stond ik weer middenin het gedrang. Na lange tijd heen en weer geduwd te zijn kwam ik weer bij een open ruimte en heb ik gewacht tot de bus waar Janice inzat langskwam. Gelukkig had zij ook genoeg gefeest en zijn we toen naar huis gegaan om even te rusten en wat te eten, voordat de straatfeesten zouden beginnen. Er werd zodra het donker werd steeds meer en meer vuurwerk afgestoken en Janice schrok van elk knalletje. Het leek mij geen goed idee de stad in te gaan aangezien we al gewaarschuwd waren voor een enorme hoeveelheid vuurwerk gedurende de hele avond en nacht. We besloten thuis te blijven en ik heb op straat met wat buren staan kletsen terwijl Janice zich binnen verscholen hield. Zodra het vuurwerk wat begon af te nemen, zijn we naar bed gegaan. De volgende dag zijn we de stad weer in geweest en hebben we weer bij een cafeetje zitten drinken met de twee andere vrijwilligers. Daarna zijn we weer op zoek gegaan naar een restaurant en kwamen we uit bij een heerlijk pannenkoekenrestaurant. Na een heerlijke pannenkoek, een ijsje en een goede kop koffie zijn we terug gegaan naar het cafeetje, waar inmiddels het nieuwjaarsfeestje al was begonnen.

De volgende dag zouden we weer om 4 uur 's ochtend opgehaald worden, maar de bus was een beetje laat. Kwart voor 5 was die er eindelijk. En daarna moest de bus ook nog andere mensen ophalen. Het gevolg was dat we bij aankomst bij de veer voor een gesloten poort stonden. We waren te laat en ze lieten niemand meer binnen. Na een half uur wachten, kon ik eindelijk door de hekken heen aan een medewerker vragen wanneer de hekken weer open gingen. Dat antwoord was duidelijk: Als de boot vertrokken is, over ongeveer een half uur. Balen, want de aansluitende bus stond al op ons te wachten in Guyana. Afwachten maar of die er nog zou staan nadat we later die dag de tweede pond hadden genomen. Maar eerst natuurlijk wachten tot de hekken open gingen. En inderdaad een half uur later gebeurde dat. Dit keer waren we de eerste in de rij en duurde het maar een half uur voordat we ons ticket en paspoort terug hadden. Daarna nog een klein half uur wachten voordat we langs de douane konden, waar we gelukkig ook weer als eerste in de rij stonden. Dit keer verliep het wat vlotter, maar dat had te maken met het feit dat we nog drie uur moesten wachten op de pond. Dat waren drie lange uren wachten. De keus was wachten in de brandende zon of in een stinkende wachtruimte. Verder was er niets. De winkeltjes waren gesloten, want het was een vrije dag (1 januari was een feestdag, maar zondag dus werd de vrije dag een dag verplaatst). Na het lange wachten een bootreisje van nog geen half uur en daarna weer achteraan aansluiten bij de rij voor de douane. Na een klein uurtje waren we die ook gepasseerd en gelukkig stond de aansluitende bus nog op ons te wachten. Aangezien het een vrije dag was, was er weinig verkeer op de weg en waren we binnen record tijd terug in Georgetown. Janice is gelijk naar huis gegaan en ik ben nog even bij wat vrienden langs geweest. Daarna uitgeput terug naar huis en heerlijk geslapen. Het was een korte, maar heerlijke vakantie.

Kerst 2011

Kerst

De eerste dagen van de vakantie heb ik heerlijk ontspannen in Georgetown doorgebracht. Op woensdagochtend bij de Surinaamse ambassade langs gegaan om een visum te regelen voor een korte vakantie in Paramaribo. Dat ging buiten alle verwachtingen in nog best snel. Bij aankomst moesten aan de poort eerst het paspoort tonen, daarna werden we in een wachtkamer neergezet. Daar hebben we een kwartiertje zitten wachten voordat we opgehaald werden en een klein hokje ingestuurd werden. Daar kregen we een formulier dat we mee moesten nemen naar de wachtruimte om het daar in te vullen. Na nog een kwartiertje wachten konden we weer terug naar het hokje waar we moesten betalen en het paspoort konden achterlaten. 's Middags tussen drie en half vier konden we het weer ophalen en ook dat ging erg vlot. We konden direct doorlopen en stonden na vijf minuten weer buiten met ons paspoort met daarin een visum voor Suriname. Net op tijd, want dit bleek de laatste dag dat ze dit jaar geopend waren voor visum aanvragen.

Vrijdag voor kerst ben ik met drie andere Nederlandse vrijwilligers uit eten geweest bij Maharadja, een Indiaas restaurant. We hadden een verschillende gerechten met vlees en vis en vegetarisch. Daarbij een heerlijk roti-mandje, waar verschillende soorten roti en naan brood in zat. En wat over was, werd in bakjes gedaan om mee te nemen.

Op zondag zijn we met een groep VSO-ers bij een bejaardenhuis en een weeshuis langs geweest. In het bejaardenhuis werden we met open armen ontvangen en hebben we in de zitkamer met de bewoners zitten kletsen en hebben we met de staf en bewoners kerstliedjes gezongen. We hadden voor iedere bewoner een goed gevulde toilettas meegenomen en voor het personeel een grote doos chocolaatjes en een doos koekjes. Het was een heel gezellig bezoek. Nadat we van iedereen afscheid hadden genomen, zijn we naar het weeshuis gegaan. Daar bleek dat de baas was vergeten te vertellen dat we vandaag langs zouden komen en was het een complete chaos. Kinderen stuiterden rond, waarschijnlijk van al het snoepgoed waar ze die ochtend al mee waren verrast. Er waren een stuk of twintig kinderen in de leeftijd twee tot zes en een werkneemster, die uit alle macht probeerde de kinderen in het gareel te houden. Dat was een onmogelijke opgave, zodra er een groep blanke binnen kwam lopen. Nadat we op de gang hadden gewacht tot de kinderen er weer enigszins vertoonbaar uit zagen, zijn we met de kinderen naar de speelruimte beneden gegaan. Daar hebben we wat liedjes gezongen en in groepjes boekjes gelezen met kinderen. De boeken hadden we meegenomen voor de kinderen. Gekocht van het geld dat door verschillende mensen uit Groot-Brittannië was gedoneerd. Daarna hebben we de kinderen mee naar buiten genomen waar we wat hebben gespeeld. Daarna hebben we de kinderen weer terug gebracht naar binnen en zijn we terug gegaan naar het huis van Halina en Steve, waar we samen met nog meer vrijwilligers hebben gegeten, gekletst en spelletjes gespeeld. Al met al een erg gezellige kerst.

November - December

Eindelijk weer in Georgetown. Het is een tijd geleden sinds ik weer de luxe van de stad had, dus geniet ik daar nu volop van.

De afgelopen weken ben ik wat drukker geweest. De eerste weken na mijn vorige bezoek aan Georgetown zijn Anna en ik druk bezig geweest om het Learning Resource Centre (LRC) klaar te maken voor de opening. Het LRC is een bibliotheek voor de kinderen en ouders uit de omgeving. Ook worden er activiteiten voor de schoolkinderen georganiseerd. Anna is de afgelopen maanden hier druk mee geweest. Zo heeft haar oude school geld ingezameld voor nieuwe boeken en heeft ze twee laptops gekregen via een organisatie in New York.

Sinds de opening is het behoorlijk druk geweest. Kinderen komen in de pauze om boeken te lenen. Om een uur kunnen de kinderen van de kleuterschool komen voor verschillende activiteiten zoals luisteren naar een verhaal, knutselen of een dvd kijken. Na schooltijd is er voor de kinderen van de basisschool een zelfde soort programma. Deze activiteiten zijn vaak druk bezocht. Zo druk dat niet iedereen binnen kan komen en de kinderen buiten bij de ramen staan om toch het verhaal te kunnen horen. Echt geweldig.

We zijn ook op zaterdagochtend open, zodat kinderen uit de omliggende dorpen ook de kans hebben om boeken te ruilen. Naast het ruilen van boeken is er dan tevens de mogelijkheid om een spelletje te spelen of een mooie tekening te maken. Ook deze dagen zijn druk bezocht.

Naast de bezigheden in het LRC ben ik met een leerkracht gestart met een soort van video interactie begeleiding. Erg leuk om te doen en de leerkracht is ook erg enthousiast. Deze leerkracht is een van twee leerkrachten die ik ga trainen om de SEN-trainingen na mijn vertrek over te nemen.

Vanaf januari zal ik maandelijks een SEN-workshop geven aan ongeveer 12 leerkrachten van verschillende scholen in de omgeving. De twee leerkrachten die deze training van mij gaan overnemen zal ik vanaf januari wekelijks bezoeken en volstoppen met zoveel mogelijk informatie. Althans dat ga ik proberen.

De afgelopen weken hebben we naast werken natuurlijk ook tijd gehad om te ontspannen. Drew is een weekend langs geweest. We hebben toen veel gewandeld en genoten van de natuur in Moruca. Ook Janice is nog een keer geweest. Zij heeft dit gecombineerd met een werkbezoek. Ik zal met de twee leerkrachten 'haar' scholen bezoeken in Georgetown. Op die manier kunnen de leerkrachten een kijkje nemen in de special schools en daar van alles vragen en ontdekken over de verschillende special needs. Tijdens het weekend dat ook in haar bezoek zat zijn ook Susan en Nick langsgekomen. Ook dit weekend weer lange wandelingen, een plons in de creek en gezellig zitten kletsen voor het huis terwijl we van de natuur genieten. Terwijl we daar zo gezellig zaten te kletsen, leek het net of een boomstam bewoog. Dat kan natuurlijk niet, maar het leek wel zo. Nadat ik met mijn camera had ingezoomd op de boomstam, bleek inderdaad dat de boomstam niet bewoog, maar dat een luiaard omhoog aan het klimmen was. Dit was echt super gaaf om te zien. En sinds die dag kijk ik altijd even omhoog om te zien of het beest er nog hangt. En meestal hangt het beest daar inderdaad. Echt super gaaf om zo'n beest te zien.

Ook in de keuken zit een beest geduldig tegen het plafond. Soms is ie er en dan is ie weer weg, maar dan zit ie verscholen tussen het hout en de zinken dakplaten. Gelukkig heb ik die spin nog niet op de grond gezien, want dat lijkt me toch wat minder, maar zo hoog tegen het dak is het best gaaf.

Dat is in het kort waar ik me de afgelopen mee bezig heb gehouden. Kerst staat voor de deur en ook oud en nieuw, maar daar zal ik later meer over vertellen. Voor nu wens ik jullie allemaal hele fijne en gezellige kerstdagen en een geweldig 2012 toe.

Tot de volgend jaar.

Oktober

Ik ben de afgelopen maand druk bezig geweest met mezelf bezig houden. De vorige keer had ik een enthousiast verteld dat ik eindelijk werk had. Helaas heeft dat niet geresulteerd in een drukke werkweek. Er is een jaarlijkse vergadering geweest. Tijdens deze vergadering zijn de doelen voor komend jaar vastgesteld. Daarna heb ik een gesprek met Joseph en Deborah gehad. Tijdens dit gesprek hebben we al gelijk de doelen naar beneden bijgesteld en een focus gezet op twee van de doelen. Na deze gesprekken heb ik de plannen, die ik gemaakt had voor komend jaar, moeten bijstellen. Er zijn nu vijf scholen aangewezen waar we als eerst mee gaan werken. Ik heb ze nu bijna allemaal bezocht en kan dus aan de slag. In de Santa Rosa Primary ben ik bezig geweest met het in kaart brengen van de kinderen met speciale leerbehoeften. Tijdens een van de bezoekjes in de klas (grade 2 / groep 4) heb ik een filmpje gemaakt. De leerkracht die hier staat les te geven is een van de betere die ik tot nu toe heb gezien. Ik moet zeggen dat het best lastig is om goed in kaart te brengen welke kinderen er zijn, want veel van de kinderen zijn regelmatig afwezig of erger nog, de leerkracht is zich niet bewust van het feit dat er een of meer kinderen met speciale leerbehoeften in de klas zitten. Verder zijn er leerkrachten die bijna de hele klas aanwijzen als SEN. Dit omdat al die kinderen slow learners zijn. Voor zover ik het nu heb kunnen bekijken, lopen deze kinderen ook achter, maar volgens mij is dat voornamelijk aan het onderwijssysteem en de leerkrachten te wijden. Veel leerkracht hebben geen opleiding gehad en doen gewoon maar wat. Het belangrijkste voor hen is dat ze zich aan het curriculum houden, ongeacht of de kinderen zich het voorgaande eigen hebben gemaakt.

Tijdens een van de bezoeken die ik in de buurt heb gemaakt, was Joseph met me meegegaan. Toen we aan het eind van de dag op de boot aan het wachten waren, besloot Joseph dat hij de kano eens wilde proberen. Er was een meisje in de buurt die wel met hem een stukje wilde varen. Het bleef inderdaad bij een stukje. Joseph zat namelijk verkeerd in de boot en moest draaien. Hij vergat alleen zijn balans te houden en... PLONS. Geweldig. Ik heb me kapot gelachen. Hij dacht dat hij verdronk, maar eenmaal op zijn voeten, bleek het water tot ongeveer zijn knieën te komen. Erg grappig, maar zijn enorme ego liep hier wel wat schade op. Gelukkig heb ik van het hele voorval foto's gemaakt.

Begin oktober is er een nieuwe VSO-er gearriveerd. Joy komt uit de Filipijnen. Ze werkt bij de afdeling secure livelyhood en zal zich bezig houden met agricultuur. De komende maanden is zij in regio 1 en daarna zal ze ook in regio 7 werken. Daar zal ze in een afgelegen gebied werken, waar geen telefoon of internet is.

Tijdens de afgelopen maand zijn Carol en Janice op bezoek geweest. Tijdens deze dagen hebben we een paar wandelingen gemaakt en hebben we lekker lui in de hangmat gehangen. Tijdens een van de hang momenten, zaten de red howling monkeys (brulapen) en een toekan in de bomen voor ons huis. Echt super. Verder hebben we ons vermaakt met domino en rum.

Aangezien het werk wat traag gaat, heb ik de laatste tijd de neiging me te vervelen. Om me aan het eind van de dag toch een goed gevoel te geven, ben ik gaan koken. Ik moet zeggen dat dit al best goed gaat. Mijn roti is steeds beter en de curries zijn erg smakelijk. Ook heb ik pizza gemaakt, wat erg lekker was. Verder rijst en pasta gerechten. Helaas hebben we niet een grote diversiteit in groente. Dat maakt het lastig om niet al te eentonig te koken. Anna en ik hebben zelfs een keer verse vis gekocht. Op zich best lekker, maar voordat we het konden eten moesten we de vis nog wel even schoon maken. Anna heeft de schubben eraf gehaald en daarna heb ik, met een beetje hulp, de vis schoongemaakt. De kop en vinnen eraf, de ingewanden eruit en daarna gewassen. Toen was de vis eindelijk klaar om te bereiden. Het was heerlijk, maar ik heb toch liever een vis die we niet hoeven te ontleden voordat het de pan in kan.

Deze week was er een bijeenkomst van diverse SEN mensen, waar ik ook voor was uitgenodigd. Hier heb ik verschillende mensen ontmoet die ongeveer het zelfde doen als ik ook moet gaan doen. Voor mij was het dus wel nuttig om bij deze bijeenkomst aanwezig te zijn. En een bijkomend voordeel was dat mijn reis vergoed werd door UNICEF. Verder was ik erg blij met de mogelijkheid om even weer in de stad te zijn, zodat ik een BlackBerry kon kopen. Nu heb ik gewoon internet toegang. Ideaal. Verder was ik erg blij met het pakje van mijn zus. Zij stuurde me heerlijke pepernoten en een paar brieven en tekeningen van de meiden. Echt Super.

We zijn in het weekend met een hele groep naar een thee feestje/ modeshow geweest waarvan de opbrengst ten goede komt aan een soort 'blijf van mijn lijf huis' achtige organisatie. Aan het eind werden enkele jurken geveild en je raad het al, ik heb een prachtige jurk gekocht. Niet omdat ik de jurk zo mooi vond, maar om de mensen te helpen. Ik heb beloofd de jurk morgen te dragen bij het diner. Als ik er in pas, want anders zal ik iemand anders er vast blij mee kunnen maken.

Werk!

Toen ik donderdag aankwam in Kumaka, zat Anna op een taxi te wachten. Ze had een dengue test gedaan en die was positief, dus ze moest naar het ziekenhuis om medicijnen te halen. Ik ben met haar meegegaan naar huis. Daar heb ik nog wat gerust en daarna ben ik naar kantoor gegaan om mijn nieuwe matras op te halen. Eentje zonder beestjes.. (hoop ik).

Vrijdag ben ik de materialen die ik van Deborah gaan doorlezen. Eindelijk een beetje actie. Er was niet heel veel, maar tezamen met de informatie van Nate en Alan, kom ik weer een heel eind. Het geeft me nu in ieder geval iets te doen dat ook echt met mijn werkzaamheden hier te maken heeft. Tijdens het weekend heb ik weinig meer gedaan dan de was, lezen en in de hangmat hangen.

Maandag ben ik verder gegaan met het lezen van materiaal en het bedenken van een cursus plan voor de leerkrachten. Na mijn gesprek met Deborah in GT is gebleken dat mijn plaatsing voor twee jaar is bedoeld, maar dat verlenging na een jaar wegens subsidie waarschijnlijk niet mogelijk is. Dat maakt alles nog net even wat gecompliceerder aangezien ik de leerkrachten nu in één jaar moet trainen. Wat neer komt op ongeveer zes (als ik geluk heb) bijeenkomsten. Hopelijk kan ik volgende maand al de eerste bijeenkomst plannen, maar aangezien Mr. Nigel op vakantie gaat, kan dat nog wel lastig worden. 's Middags was er een staff meeting, waarin we te horen kregen wie er de leiding krijgt over de verschillende onderdelen tijdens de afwezigheid van Mr. Nigel. Ook vertelde hij dat ik de volgende dag een school ga bezoeken. Eindelijk is het dan zover.

Op dinsdag zijn we (wat later dan gepland) vertrokken naar Kamwatta. Dit plaatsje is per boot en per auto te bereiken. Wij gingen per auto. Wij zijn Mr. Nigel (de baas), Ms. Hermina (de head master van Santa Rosa primary en waarnemend baas), Ms. Shirley ( de head master van Santa Rosa Nursery en waarnemend baas), Mr Glenn ( de headmaster van Santa Rosa secondary en waarnemend baas) en ik. Bij de school aangekomen, werden de drie HM's de verschillende klassen ingestuurd om de boeken te controleren. Mr Nigel ging de boeken van de Kamwatta HM controleren. Het lijkt zo wel een mini inspectie bezoek. En ik kon met een leerkracht praten die al opgeleid is in speciaal onderwijs. Daar was ik wel blij om, tot ik merkte dat deze leerkracht echt geen idee had wat SEN nou precies is. En dat na een opleiding? De school is trouwens een open gebouw. De klassen worden door kasten en borden van elkaar gescheiden. Dan ben je als leerkracht echt niet blij als je aan twee kanten een andere klas hebt. Voor de leerlingen is het bijna onmogelijk om de eigen leerkracht te horen op het moment dat er aan beide zijden een lesje opgedreund word. In zo'n klasje zitten dan en stuk of 25 tot 35 leerlingen. Ik moet zeggen geen makkelijke taak voor de leerkrachten. Het is dan op zich ook niet gek dat de resultaten zo beroerd zijn. Tussen de middag is er voor alle leerlingen een warme maaltijd en wat limonade. Na de lunch liet Mr Nigel alle leerkrachten bij elkaar komen, ondertussen stonden de leerlingen buiten te wachten op de leerkrachten. Tijdens deze bijeenkomst kregen de leerkrachten te horen wat er allemaal verkeerd was met de boekhouding. En dat was nog al wat, maar er werd zelfs gezeurd over het invullen van de boeken met zwart en niet met blauw. Waar een mens al niet moeilijk over kan doen... In de laatste minuut voor vertrek kreeg ik ook nog even de mogelijkheid om uit te leggen wat ik precies kom doen. Dus in sneltreinvaart uitgelegd wat ik kom doen, welke informatie ik nodig heb en gezegd dat ze me altijd mogen bellen. Ik denk niet dat er ook maar een leerkracht is die nu nog weet wat ik kom doen....

Woensdag zijn we naar Haimaracabra primary gegaan. Daar is net een nieuwe weg aangelegd en is nu dus ook per auto te bereiken. Ook hier werden de boeken weer gecontroleerd, maar dit keer was er voor mij niets te doen aangezien er een Heritage Celebration was. Ik moet zeggen dat het leuk was om naar de verschillende dansjes en liedjes te kijken en luisteren. Als ik weer in GT ben zal ik proberen een filmpje op de site te zetten.

Donderdag heb ik in het LRC weer zitten lezen en ben ik bezig geweest met de cursus inhoud.