Oud en nieuw / Suriname

Donderdag 29 december werden Janice en ik al om 4 uur 's ochtend opgehaald voor de reis naar Suriname. De bus was klein, maar we hadden genoeg ruimte om redelijk comfortabel te zitten en te slapen. Rond half negen waren we bij de pond, die ons naar Suriname zou brengen. Daar begon het lange wachten. Eerst moesten we in een rij staan om een kaartje voor de pond te kopen. De rij was niet erg lang, dus dit zou niet lang duren... Fout gedacht.. De rij leek niet in beweging te komen en ondanks dat er maar een stuk of tien mensen voor ons in de rij stonden, duurde het bijna een uur voor we het kaartje hadden. Daarna moesten we weer een of ander formulier invullen en konden we in de rij voor de douane plaats nemen. Ook in deze rij zat geen beweging. De douane was wel aanwezig, maar had de turbo nog niet gevonden. Oftewel ruim een uur wachten tot we eindelijk aan de beurt waren. De paspoorten werden meegenomen naar een hokje en wij bleven verbaasd achter. Na een kwartier kwamen de paspoorten terug en konden we doorlopen. Nog even wachten tot de boot er was en een half uur later zaten we op de boot naar Suriname. Deze reis nam een kleine twintig minuten in beslag. Bij aankomst in Suriname, konden we weer in een rij aansluiten. Ook hier bleek dat er weinig beweging in de rij zat. Een goed uur later waren we eindelijk ook deze douane gepasseerd en konden we onze reis naar Paramaribo vervolgen.

Aangekomen op ons logeeradres schokken we behoorlijk. Het huis was nog niet helemaal af en er waren een heleboel mensen aan het werk om het bewoonbaar te maken. Peggy, de eigenaresse, was een vriendelijke dame en hoopte dat we toch zouden blijven. Aangezien we niets anders hadden, besloten we te blijven. Nadat de mensen vertrokken waren, bleek het allemaal ook wel mee te vallen. Peggy, heeft ons toen met de auto een toertje door Paramaribo gegeven en heeft ons bij een restaurant afgezet. Hier hebben we heerlijk gegeten en gekletst, waarna we naar huis terug zijn gelopen. Peggy bleek daar ook te zijn om een ventilator, tv en schone lakens te brengen. Ze was blij dat we de weg terug naar huis hadden gevonden en dat alles goed was.

De volgende dag hebben we lekker uitgeslapen en kwam Joan, een collega uit Nederland, langs. Zij bracht mij een envelop van mijn vader en hagelslag! Hoe lekker is dat! Echt super. Daarna zijn we samen naar een tehuis voor meervoudig gehandicapten gegaan, waar Joan had afgesproken. Erg indrukwekkend allemaal. Na dit korte bezoek zijn we nog even bij Joan thuis geweest, waar we nog wat hebben zitten kletsen.

In de stad hebben we even rondgelopen tot we twee andere vrijwilligers uit Guyana tegen kwamen. We zijn samen op een terrasje gaan zitten en hebben de rest van de middag zitten kletsen. Daarna zijn we weer uit elkaar gegaan en zijn Janice en ik op zoek gegaan naar een lekker restaurant. De volgende dag was het oudejaarsdag en zijn we eerst boodschappen gaan doen aangezien de winkels om 12 uur dicht zouden gaan en het feest zou beginnen. Rond twaalf uur zijn we naar de stad gelopen en kwamen we al snel uit bij een feestbus. Op deze bus was een band onder aan het spelen en stonden er dansers boven. In een volg bus stonden nog meer dansers. Janice werd daarop uitgenodigd om ook in te stappen en ben ik de bussen te voet gevolgd. Dat klinkt simpeler dan het was, want het was enorm druk en ik moest me echt door de menigte heen drukken. Vanaf de eerste bus werden reclame materialen gegooid en het publiek verdrong zich om dit op te vangen. Toen ik eindelijk de eerst bus gepasseerd was, werd het wat rustiger. Niet voor lang, want de bus zette zich in beweging en binnen de kortste tijd stond ik weer middenin het gedrang. Na lange tijd heen en weer geduwd te zijn kwam ik weer bij een open ruimte en heb ik gewacht tot de bus waar Janice inzat langskwam. Gelukkig had zij ook genoeg gefeest en zijn we toen naar huis gegaan om even te rusten en wat te eten, voordat de straatfeesten zouden beginnen. Er werd zodra het donker werd steeds meer en meer vuurwerk afgestoken en Janice schrok van elk knalletje. Het leek mij geen goed idee de stad in te gaan aangezien we al gewaarschuwd waren voor een enorme hoeveelheid vuurwerk gedurende de hele avond en nacht. We besloten thuis te blijven en ik heb op straat met wat buren staan kletsen terwijl Janice zich binnen verscholen hield. Zodra het vuurwerk wat begon af te nemen, zijn we naar bed gegaan. De volgende dag zijn we de stad weer in geweest en hebben we weer bij een cafeetje zitten drinken met de twee andere vrijwilligers. Daarna zijn we weer op zoek gegaan naar een restaurant en kwamen we uit bij een heerlijk pannenkoekenrestaurant. Na een heerlijke pannenkoek, een ijsje en een goede kop koffie zijn we terug gegaan naar het cafeetje, waar inmiddels het nieuwjaarsfeestje al was begonnen.

De volgende dag zouden we weer om 4 uur 's ochtend opgehaald worden, maar de bus was een beetje laat. Kwart voor 5 was die er eindelijk. En daarna moest de bus ook nog andere mensen ophalen. Het gevolg was dat we bij aankomst bij de veer voor een gesloten poort stonden. We waren te laat en ze lieten niemand meer binnen. Na een half uur wachten, kon ik eindelijk door de hekken heen aan een medewerker vragen wanneer de hekken weer open gingen. Dat antwoord was duidelijk: Als de boot vertrokken is, over ongeveer een half uur. Balen, want de aansluitende bus stond al op ons te wachten in Guyana. Afwachten maar of die er nog zou staan nadat we later die dag de tweede pond hadden genomen. Maar eerst natuurlijk wachten tot de hekken open gingen. En inderdaad een half uur later gebeurde dat. Dit keer waren we de eerste in de rij en duurde het maar een half uur voordat we ons ticket en paspoort terug hadden. Daarna nog een klein half uur wachten voordat we langs de douane konden, waar we gelukkig ook weer als eerste in de rij stonden. Dit keer verliep het wat vlotter, maar dat had te maken met het feit dat we nog drie uur moesten wachten op de pond. Dat waren drie lange uren wachten. De keus was wachten in de brandende zon of in een stinkende wachtruimte. Verder was er niets. De winkeltjes waren gesloten, want het was een vrije dag (1 januari was een feestdag, maar zondag dus werd de vrije dag een dag verplaatst). Na het lange wachten een bootreisje van nog geen half uur en daarna weer achteraan aansluiten bij de rij voor de douane. Na een klein uurtje waren we die ook gepasseerd en gelukkig stond de aansluitende bus nog op ons te wachten. Aangezien het een vrije dag was, was er weinig verkeer op de weg en waren we binnen record tijd terug in Georgetown. Janice is gelijk naar huis gegaan en ik ben nog even bij wat vrienden langs geweest. Daarna uitgeput terug naar huis en heerlijk geslapen. Het was een korte, maar heerlijke vakantie.