nieuw begin

Om aan iets nieuws te beginnen, moet je eerst het oude afsluiten. Om dit te doen, zal ik beginnen met de afsluiting van mijn reis in Guyana.

De laatste twee weken in Georgetown, Guyana, heb ik volop genoten van de vrienden om me heen, de stad en het prachtige weer. In de laatste week heb ik genoten van een geweldig mooie wandeling met Drew. We zijn vroeg in de morgen vertrokken vanuit Georgetown om zo ver mogelijk over de seawall te wandelen richting Suriname. Het eerste gedeelte in Georgetown is een prima onderhouden stuk om over te wandelen. Na een kilometer of wat buiten de stad, werd de muur wat slechter. Sommige stukken waren bijna helemaal verdwenen en moesten we ons door de begroeiing heen worstelen. Na een geweldig mooie wandeling zijn we na ongeveer 30 km met een bus terug naar Georgetown gegaan. De laatste nacht in Guyana, ben ik met een groep vrienden naar een concert van Damian Marley gegaan. Dit was een geweldig mooie manier om afscheid te nemen van mijn vrienden en Guyana.

Eenmaal terug in Nederland heb ik familie, vrienden en (oud-)collega's weer gezien en ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe baan. Begin augustus had ik een sollicitatiegesprek voor een baan op een school op St. Eustatius. Een paar dagen na het gesprek, was mijn contract getekend en kon ik me gaan voorbereiden voor vertrek.

Eind augustus ben ik weer vertrokken uit Nederland om me voor de komende drie jaar te vestigen op St. Eustatius. (Dit eilandje in de Nederlandse Caribbean wordt hier Statia genoemd, dus vanaf nu zal ik dat ook gebruiken.) Bij aankomst op het eiland werd ik door twee mensen van school welkom geheten. Aangezien er nog geen woonruimte was gevonden, werd ik naar een hotel gebracht. Daar aangekomen bleek dat de reservering niet juist was doorgekomen. We konden even wachten tot er een kamer beschikbaar was. Een klein uur later, kon ik mijn tassen in de hotelkamer zetten. Na een heerlijke maaltijd bij een van de collega's, ben ik op bed neergeploft. De volgende dag heb ik een wandelingetje naar het dorp gemaakt om een telefoonkaart te regelen. Begin van de middag ben ik opgehaald door de staffunctionaris en heb ik op school even rond gekeken. De dagen daarna ben ik nog een paar keer gaan kijken op school en heb ik een tour over het eiland gekregen. Het is hier erg mooi en warm! Gelukkig is er een mooi strandje waar we kunnen zwemmen. Als het goed is zullen er zich gedurende de komende maanden weer nieuwe strandjes komen. Door de orkaan Isac is al het zand van de stranden verdwenen, maar als het orkaan seizoen voorbij is, zal het zand weer terug komen. Mijn eerste weekend op Statia, kon ik al verhuizen naar mijn (voorlopige) huis.

Na de eerste dagen rustig wennen, ben ik na dat eerste weekend begonnen met werken. Ik ben leerkracht van schakelklas C. De leerlingen die van de basisschool komen, gaan allemaal naar de schakelklas. In de schakelklas krijgen de leerlingen voornamelijk Nederlands en rekenen. De taal op het voortgezet onderwijs in namelijk Nederlands, maar op de basisscholen is er weinig aandacht geweest voor de taal. De kinderen krijgen dus een jaar in de schakelklas om het taal- en rekenniveau omhoog te krijgen. De kinderen zijn in drie groepen verdeeld. In schakelklas A zitten de leerlingen met het hoogste niveau en in C de leerlingen met het laagste niveau. De leerlingen in mijn groep spreken nauwelijks Nederlands, of weigeren dit te spreken. De eerste weken waren moeilijk, maar ik heb alle vertrouwen dat het elke week een stukje beter zal gaan. De 11 kinderen in mijn klas (6 jongens en 5 meisjes) hebben, op een enkele uitzondering na, geen zin om Nederlands te spreken. Dit is de afgelopen tijd dan ook de grootste strijd geweest die ik moest voeren met de groep. De strijd is nog niet gewonnen, maar ik heb al wel een paar succes momenten gehad.

Afgelopen week was er een ouderavond, waar van 6 leerlingen de ouders op af kwamen. Toen werd wederom duidelijk dat de appel niet ver van de boom valt.

Na schooltijd, ga ik een aantal keer in de week even naar het strand voor een verfrissende duik, een lekker biertje en een kletspraatje met collega's.

Eerste helft van mei

Op 1 mei nam ik het vliegtuig van Mabaruma naar Georgetown. Ik was eind april overgeplaatst van Moruca naar Mabaruma. Er was echter niets voor mij gepland en mensen waren niet op de hoogte gebracht van mijn komst. Dit resulteerde in een week vol wachten en frustraties aan mijn kant. Ik heb daarom besloten mijn werkzaamheden te stoppen en terug te keren naar Den Haag.

Zodra ik in Georgetown aankwam, ben ik naar Drew gegaan. De rest van mijn tijd in Guyana zal ik bij hem logeren. Drew had voor de avond een aantal vrienden uitgenodigd om mijn terugkeer naar Georgetown te vieren.

De volgende dag ben ik naar het VSO kantoor gegaan om met mijn program manager te spreken. Ik zal de rest van deze maand mijn eindrapport moeten schrijven en me voorbereiden op mijn terugkeer naar Nederland. Wat inhoud dat ik nu druk aan het solliciteren ben. Mocht jij als lezer nog een leuk baantje voor me weten, kan je me dat natuurlijk altijd laten weten. Alle suggesties zijn van harte welkom.

Verder vermaak ik me prima in Georgetown. Zo zijn we het eerste weekend van mei naar Pandama geweest. Daar gaf een andere vso-er haar afscheidsfeestje. Pandama is een heerlijk rustig plekje buiten Georgetown, waar je lekker kan zwemmen in een riviertje, kan wandelen en gewoon genieten van de rust en de natuur om je heen. Voor de nacht hadden we onze hangmatten meegenomen, die we tussen de bomen konden hangen. 's Avonds een groot kampvuur, wijn en goede gesprekken. Heerlijk. Helaas begon het halverwege de nacht behoorlijk te regenen. Snel de hangmat uit en een schuilplaats zoeken voor de meesten. Drew en ik hebben het kampvuurtje weer wat leven ingeblazen en hebben de rest van de nacht zitten kletsen bij het vuur. 's Ochtends met z'n allen ontbeten en nog even gezwommen, daarna zijn we terug naar Georgetown gegaan.

Voor mijn verjaardag hadden we een aantal vrienden uitgenodigd. Halina had zelfs een heerlijke chocolade taart voor me gebakken. Het was een super gezellige avond.

De vrijdag na mijn verjaardag hadden we weer een afscheidsfeestje. Dit keer in een bar waar die avond karaoke was. Wederom een supergezellige avond vol dans, zang en plezier. Ook de volgende dag was er een afscheidsfeestje. Dit keer bij de vertrekkende mensen thuis. Iedereen had wat te eten en/of te drinken bij zich.

Afgelopen zondag zijn we met een aantal vrienden naar de film geweest. Erg leuk om weer eens een film te zien op een groter scherm dan mijn laptop. Het was de film Sonny boy. Een Nederlandse film dus met Engelse ondertiteling. De volgende dag hebben we een Letse en een Portugese film gezien. Volgende week zijn er nog meer internationale films te zien.

Deze week geef ik een workshop over autisme voor een organisatie hier in Georgetown. Zij willen dat hun hulpverleners wat meer kennis hebben over autisme en hoe ermee om te gaan. Toch leuk om nog een beetje werk te doen hier. De rest van de week hoop ik nog wat tijd te hebben om te helpen in de Guyana Greenheart Autistic School.

Kaieteur

Erg vroeg dinsdagochtend stonden Drew, Susan, Janice, Claire, Rosie en ik op Stabroekmarket om met gids Tony te vertrekken naar Kaieteur. Carol zou eigenlijk ook met ons meegaan, maar wegens vervroegde terugkeer neer de UK, kon ze niet mee. Daarom hadden Drew en ik besloten de houten lepel met haar afbeelding daarop mee te nemen, zodat ze er toch een beetje bij was. Kaieteur zijn werelds grootste single drop watervallen. Om daar te komen zouden we drie dagen onderweg zijn.

Zodra alle tassen in de bus zaten, vertrokken we die ochtend vroeg naar Mahdia. Een ritje van ongeveer 7 uur. Dit begon prima, de vaart zat er goed in, de weg was in een prima staat, maar al snel veranderde dat. Er kwamen steeds meer gaten in het asfalt en al snel was het voornamelijk gaten met een beetje asfalt. Niet echt prettig om dan in een vol busje te zitten. Gelukkig duurde dat maar een uurtje of twee en toen werd de weg een goede zandweg. Helaas had het behoorlijk geregend, wat betekende dat er op een gegeven moment ook hier voornamelijk weg met gaten was. Eenmaal in Mahdia, konden we uitstappen, een 'toilet' bezoeken en ons gereedmaken voor het volgende traject. Een kleine anderhalf uur achterin een pick-up staan op weg naar de boot. Goed vasthouden en zo nu en dan bukken voor de laag hangende takken en natuurlijk genieten. Aan het eind van de rit, de spullen in een boot laden en vertrekken naar een eilandje, waar we zouden overnachten. Na een half uurtje keerden we echter om, want de boot was niet sterk genoeg en kon ons niet het hele eind brengen. Terug dus en een andere boot nemen. Gelukkig was er nog een boot met een krachtiger motor en konden we gelijk weer vertrekken. Na een prachtige bootreis, kwamen we aan op een klein eiland in de rivier. Voordat we konden genieten, moesten we eerst zorgen dat de hangmatten en netten werden opgehangen, zodat we dat niet in het donker hoefden te doen. Onze hangmatten hingen op een prachtige plek onder een strakgespannen zeil, zodat we droog zouden blijven als het ging regenen. Tony ging ons eten bereiden, zodat wij lekker konden genieten en een frisse duik in het water konden nemen. Na het eten, waren we allemaal zo moe, dat we gelijk de hangmat indoken. Toen we allemaal in lagen, begon het te regen. Al snel bleek de theorie van het zeil, blijven we droog, voor mij niet te werken, want ik lag onder een lek. Oftewel, geen droge nacht voor mij. De volgende ochtend bleek dat er meer mensen een 'vochtige' nacht hebben gehad. Claire, heeft halverwege de nacht haar eigen hangmat verlaten en is bij haar moeder in de hangmat gekropen. Ook Susan had onder de drup gelegen. Gelukkig was er een zonnetje en konden we de natte hangmatten laten drogen. Niet helemaal, want we moesten weer verder naar de volgende kampplaats. Spullen pakken en wachten op de boot naar de overkant. Daar was een (grotendeels) verlaten mijner dorp. Waar we weer moesten wachten op een grotere boot, die ons een eind de rivier op zou brengen. Die boot kwam alleen niet. En na een uurtje of wat wachten, werd er een andere boor geregeld. Deze boot moest eerst nog even worden gehoosd, want het water stond binnen in de boot even hoog als daarbuiten. Zodra al het water uit de boot was, werden de tassen ingeladen, daarna wij erbij en we konden vertrekken. Al snel bleek de boot niet helemaal waterdicht te zijn en moesten we gedurende de anderhalf uur durende tocht hozen. We begonnen met plastic bekertjes, maar al snel waren die kapot en moest onze voorraad water snel opgedronken worden, zodat we de flessen (in tweeën gesneden) konden gebruiken om te hozen. Helaas begon het ook nog eens te regenen. Op een gegeven moment zijn we met de gids ergens afgezet. Wij gingen lopen en de boot zou alvast de tassen wegbrengen. Daarna kwamen ze terug om ons op te halen. De wandeling was erg mooi, maar nat en glibberig. Na de wandeling moesten we nog eventjes wachten, maar toen kwam de boot ons dan toch ophalen. We werden naar een plek gebracht waar een volgende boot ons weer op kwam halen, maar eerst konden we bij een familie die daar woonde een kop koffie drinken en ons warmen aan een vuurtje. De volgende boot kwam al snel en bracht ons in twee etappes naar een ranger huis. Aangezien we vandaag door het lange wachten daar redelijk laat aankwamen, konden we hier overnachten en de volgende morgen verder gaan.

De volgende ochtend begon weer met wachten op een boot. Ook dit keer duurde het langer waardoor we besloten een gedeelte van de tocht over te slaan, zodat we nog voor het donker Kaieteur zouden bereiken. Na een prachtige bootreis kwamen we aan bij de voet van de berg die we op moesten om bij de watervallen te komen. De watervallen waren al wel te horen, maar niet te zien. Nog even wat eten, toiletteren, tassen op de rug en daar gingen we. Een behoorlijke klim van ongeveer 4 uur. Dwars door de jungle naar de watervallen. Ik heb hele stukken alleen gelopen, wat echt super was. Mijn tempo lag wat hoger dan dat van de rest, dus liet Tony (de gids) mij vooruitlopen. Natuurlijk gaf hij wel aan, waar ik moest wachten op de rest van de groep. Echt super! En toen het moment dat we boven kwamen en het eerste uitzicht hadden op de watervallen.... Awesome. De rest van de middag hebben we genoten van het uitzicht tot we naar de hut moesten om te eten en ons klaar te maken voor de nacht.

De volgende ochtend zijn Drew en ik al vroeg vertrokken om de watervallen nog eens te bekijken en de omgeving te verkennen. We hadden een geweldig pad gevonden, dat leidde naar een mooi uitzichtpunt. Helaas was het die ochtend nog erg mistig en konden we de watervallen niet zien. Dat was niet erg, want de tocht er naar toe was al zo geweldig mooi. En als beloning hebben we ook nog de' cock of the rock' gezien. Een vogel die zich niet altijd laat zien. Prachtig. Na het ontbijt moesten we naar airstrip, waar we de rest van de ochtend hebben gewacht op een vliegtuig. Dit vliegtuig bracht ons naar Mahdia. In Mahdia hebben we nog een paar uurtjes gewacht op het volgende vliegtuigje dat ons weer naar Georgetown bracht.

Vliegeren

In Guyana is het traditie om met Pasen te gaan vliegeren. Op paasmaandag had een collega van Drew een auto geregeld, zodat we met nog twee andere vrienden, naar Berbice konden gaan. Dat is zo'n twee uur rijden van Georgetown. In Berbice zijn op het strand allemaal vliegerwedstrijden tijdens Pasen. 's Ochtends rond een uurtje of negen, kwam de collega ons ophalen en vertrokken we met onze vliegers naar Berbice. Onderweg begon de kilometerteller rare dansjes te doen, maar ach, waar heb je die nou helemaal voor nodig? Wat vervelender was, was dat na een uurtje rijden de temperatuur van de motor wel erg snel op liep. Gelukkig vonden we al snel een monteur, die de koelvloeistof kon bijvullen zodra de motor wat was afgekoeld. Na iets meer dan een uur wachten, konden we weer vertrekken. Nu in een iets rustiger tempo, maar met goede moed weer verder naar Berbice. Onderweg stopten we even om wat foto's te maken en tijdens het afremmen, hoorden we een raar geluid, alsof we een lekke band hadden. Na controle van de banden, bleken die nog allemaal prima in orde. We hadden echter wel een ander probleempje gevonden... drie van de vier bouten van een van de voorwielen, waren afgebroken. De band werd nog met een resterende bout op z'n plaats gehouden. De auto werd in een tuin geparkeerd, de vliegers eruit gehaald en toen moesten we wachten.. En wachten ... tot er een mini bus langskwam, waar genoeg plek was voor ons. Dat duurde even. En toen we net besloten hadden (na ruim 2 uur wachten) naar Georgetown terug te gaan, kwam er een busje waar nog, met wat goede wil, genoeg plek was voor ons. Ietsje later dan verwacht, kwamen we dan uiteindelijk toch aan in Berbice. Snel de vliegers de lucht in en na een half uurtje weer op weg terug naar huis, want de volgende dag moesten Drew en ik al vroeg vertrekken voor de hike naar Kaieteur.

Guyana Greenheart Autistic School

Voordat ik naar Mabaruma kan verhuizen wil de regio baas een gesprek hebben met mijn baas in Moruca en mij. Aangezien dat nog wel even kan duren, ben ik afgelopen week verlof genomen en ben ik in Georgetown gaan helpen bij Guyana Greenheart Autistic School (GGAS).

Zodra ik daar afgelopen maandag binnen kwam, werd ik met open armen ontvangen en uitgenodigd voor verschillende activiteiten gedurende de week.

GGAS is een schooltje dat nog niet zo lang geleden is begonnen. Er zijn 10 leerlingen (in de leeftijd 4 tot 18) en twee leerkrachten. Meestal is er ook een ouder aanwezig om te helpen. Helaas heeft de school een erg kleine ruimte. De leerlingen hebben allemaal een tafel en stoel. Er is een kast met materiaal en een bureau voor de leerkracht/directeur. Helaas is dit de laatste week dat ze van deze ruimte gebruik mogen maken en hebben ze (nog) geen nieuwe locatie toegewezen gekregen. Ondertussen zijn de ouders druk bezig met het verzinnen van activiteiten om geld in te zamelen, zodat er een eigen school kan worden gebouwd. Volgende maand is het autisme maand in Guyana en dus een uitstekende maand om media aandacht te krijgen.

Ik heb maandag genoten van het feit weer echt met kinderen te werken. Ik had me tot dan niet gerealiseerd dat ik dat zo miste. Dinsdag heb ik weer geholpen in de school. De leerkrachten hebben allemaal geen speciale opleiding gehad en ik heb ze gedurende de dag laten zien hoe je op verschillende manieren de kinderen kan benaderen zonder dat ze overstuur raken. Tijdens de ouder bespreking 's middags, heb ik ook de kans gehad om enkele ouders wat tips te geven en vragen te beantwoorden. De ouders zijn zeer betrokken bij de school en de kinderen. Woensdag ben ik meegegaan naar het zwembad. Elke woensdag kan de school een uur gebruik maken van een zwembad in de stad. Téon, een jochie van 4 jaar, stond huilend op de kant en wilde absoluut het water niet in. Zodra zijn moeder hem in het water zette, was het brullen. Zodra ik in de buurt kwam, klampte hij zich aan mij vast. Met geen mogelijkheid liet hij los. Na een uur lang samen met hem in het water, was hij ontspannen en hing hij op mijn arm te genieten van het water. Donderdag zijn we naar het park gegaan, waar we met de kinderen hebben genoten van het mooie weer. Vliegers de lucht in of althans geprobeerd ze de lucht in te krijgen. Iedereen had wat te eten of te drinken meegenomen voor een picknick. Erg gezellig.

Ik heb deze week voor het eerst het gevoel gehad dat mijn aanwezigheid werd gewaardeerd. Dit was echt een geweldige week. Ik hoop dat ik ze nog vaker kan bezoeken en helpen.

Genoeg

Na een week in Moruca alweer terug in Georgetown. De reden daarvoor is minder leuk.

Joy, mijn huisgenote, riep op maandagavond om mijn hulp. Ze had weer erge pijn en wist niet wat te doen. Ook ik had geen idee, daar zij in eerste instantie niet naar het ziekenhuis wilde. De arts die ik belde vertelde mij dat ze absoluut naar het ziekenhuis moest. Toen ik haar daar eenmaal naar toe had gebracht, bleek er geen arts aanwezig te zijn. Niet in het ziekenhuis, maar ook niet in Moruca. De medic, een arts in opleiding werd gebeld om Joy te helpen. Ondertussen probeerde ik in contact te komen met iemand van het vso kantoor. Na verschillende nummers te hebben geprobeerd, heb ik de baas gebeld. Zij nam gelukkig wel de telefoon op en we spraken af regelmatig contact te hebben. Nadat Joy gezien was door de medic, zijn we naar huis gestuurd met een zakje pilletjes. Ik had hier weinig vertrouwen in en in overleg met vso, hebben we besloten om Joy 's ochtend naar Georgetown te brengen. Zodra Joy en ik terug waren, nam ze een pilletje van de dokter. Binnen een kwartier ging het mis, Joy begon over te geven, flinke pijn en koud zweet. De hele nacht ben ik op geweest om haar in de gaten te houden. 's Ochtend zijn de tassen ingepakt en zijn we vertrokken naar Georgetown. De reis verliep redelijk soepel. Anna had 's nachts al een plek op de boot geregeld voor Joy en mij en zodra we uit Moruca vertrokken, heeft ze gezorgd dat in Charity de taxi op ons stond te wachten. De taxi vertrok onmiddellijk en in Supenaam konden we direct op de volgende boot stappen. In Parika aangekomen, namen we een taxi naar Georgetown. Helaas stond de brug open en dat kon wel een 2 á 3 uur duren. We zijn omgekeerd naar Vreed en Hoop, vanwaar we een boot hebben genomen naar Stabroek market in Georgetown, vanaf daar weer in een taxi genomen naar het ziekenhuis. En na een kleine 5 uur reizen waren we in het ziekenhuis. Na een kwartier was er ook iemand van het vso-kantoor aanwezig. De volgende uren hebben we in het ziekenhuis doorgebracht. De uitkomst was minder. Joy moet een operatie ondergaan, daarom moet ze terug naar de Filipijnen.

Deze heftige ervaring met Joy boven op mijn niet al te makkelijke werk situatie heeft mij (tijdelijk) doen instorten. Moe en verdrietig ben ik de volgende dag naar het vso kantoor gegaan om met Kim (country director) te praten. Ik vertelde haar dat ik naar huis wil. Na overleg besloten we een paar dagen te wachten met het nemen van beslissingen. Eerst slapen en bijkomen van de meest recente gebeurtenissen en dan volgende week verder praten. Op het moment dat ik dit schrijf is het bijna tijd om naar vso kantoor te gaan. Ik ga Kim vertellen dat ik niet weg wil uit Guyana, maar dat ik niet naar Moruca terug ga om te werken. Ik hoop dat er nog iets anders voor mij te doen is in Guyana. Mocht dat niet het geval zijn, dan kom ik binnenkort naar huis. Ik moet zeggen dat dit is geen makkelijke beslissing was, maar voor mij de beste die ik had kunnen maken.

Ik kom net terug van mijn gesprek met Kim. En ik kan jullie vertellen dat ik nog niet naar Nederland kom, maar dat ik binnenkort zal verhuizen naar Mabaruma. In Mabaruma zal ik het zelfde werk gaan doen, maar met een al bestaande groep leerkrachten. Deze groep heeft nog wat extra support nodig na het vertrek van de vorige vso-er. Mabaruma ligt in dezelfde regio als Moruca vlak bij de grens met Venezuela.

Mashramani

Georgetown en Mashramani

Half februari ben ik, eerder dan gepland, weer naar Georgetown gekomen. Ik ben bijna een week eerder naar GT gekomen, omdat Joy, onze nieuwe huisgenote, ziek werd en naar het ziekenhuis moest. De reden van mijn plotselinge vertrek naar GT was dus niet zo leuk, maar ik was blij weer even uit Moruca weg te zijn. Met Joy gaat het overigens weer een stuk beter en zij kan na bijna twee weken GT ook weer terug naar ‘huis'.

We zijn dit keer zo lang in GT, omdat we een workshop hadden en een VSO forum. Voor zo'n VSO forum worden alle VSO-ers in Guyana naar GT gehaald om de plannen voor het komende jaar te bespreken. Aangezien de structuur binnen VSO Guyana dit jaar gaat veranderen, was er veel te bespreken. Een van de wijzigingen is dat het programma Educatie uit het programma wordt geschrapt. Tijdens het forum hebben we dan ook goed gekeken op welke gebieden er toch binnen andere werkzaamheden gewerkt kan worden aan het onderwijs.

Na het forum, waren alle vso medewerkers en vrijwilligers uitgenodigd voor een avondje uit. Dit was erg gezellig en een goede manier om iedereen beter te leren kennen.

Het is nu Mashramani, de mensen vieren hierop de dag van de republiek. Dit jaar is het thema: 'Mashin' with pride - keepin' we traditions alive'.Dit doen ze onder andere met een grote parade door de stad. De afgelopen weken hebben de scholen in de regio al wedstrijden gehad om te bepalen wie er mee mag doen met de mash voor kinderen in GT. In Moruca hadden ze wedstrijden in voordragen van gedichten, zingen en kostuums. Afgelopen weekend was kinder mash in GT. De kinderen zijn verkleed en dansen door de straten van GT. Het heeft veel weg van carnaval. Ook enkele kinderen uit Moruca waren in GT. Anna en ik heb geholpen met het dragen van flessen water, zodat de kinderen (en leerkrachten) onderweg genoeg konden drinken.

Tijdens de weken voor mashramai is er in GT van alles te doen. Zo ben ik afgelopen weekend met Drew naar de soca-competitie geweest, dit is een zangwedstrijd. Het was erg gezellig en erg druk. De volgende dag zijn we naar een steelpan competitie voor scholen geweest. Echt ongelooflijk wat die kinderen daar laten horen. Erg indrukwekkend.

De ‘volwassen' mashramani is een stuk groter dan de kinder mash. Er reden grote wagens met muziek mee en de verschillende praalwagens en daar omheen dansende mensen.

Reisje???

Reisje... of toch niet... ja toch .... of......

In de eerste week na terugkomst uit Mabaruma kwam Nigel naar me toe. Hij vroeg me of ik zin had om mee te gaan de Barama op. Aan de rivier de Barama liggen de verder gelegen scholen. Dat zou beteken dat we op zondag 15 januari vertrekken, zodat we op maandag de eerste school kunnen bezoeken. Dan verder reizen en de volgende school bezoeken en dat tot woensdag, zodat we donderdag terug kunnen komen naar Moruca. Ik kan weinig betekenen voor de leerkrachten op deze scholen, maar de reis op zich schijnt al geweldig te zijn. Zonder twijfel gaf ik dus aan mee te zullen gaan op dit reisje. Prima, geregeld. Zaterdag voor vertrek naar kantoor om te horen wat ik mee moet nemen en hoe laat we vertrekken, maar geen Nigel. Tot de middag heb ik gewacht op hem en toen maar even gebeld hoe laat ik ook alweer op kantoor moest zijn. Het antwoord was, je raadt het vast al, 'oh heb je het nog niet gehoord, we gaan niet morgen, we gaan maandag of dinsdag.' Prima een dagje later maakt niet uit. Maandag kreeg ik te horen dat het niet ging lukken om dinsdag te vertrekken, maar zondag gaan we.

De zaterdag voor vertrek, alles gewassen en klaar voor vertrek de volgende dag, kwam Nigel naar me toe om te zeggen dat het ook deze week niet ging lukken, maar volgende week gaan we echt. Zeker weten. Nu begint de twijfel dan toch toe te slaan, vertrekken we zondag nou wel of niet?

We gaan niet dit weekend, maar we gaan snel. Tenminste dat is me beloofd. En ja hoor, het is inmiddels februari , maar dit weekend gaat de reis dan toch door. Ik mag echter niet mee, want.... Tja dat is me niet helemaal duidelijk. Een ding is wel duidelijk, ik BAAL!