Na een week in Moruca alweer terug in Georgetown. De reden daarvoor is minder leuk.

Joy, mijn huisgenote, riep op maandagavond om mijn hulp. Ze had weer erge pijn en wist niet wat te doen. Ook ik had geen idee, daar zij in eerste instantie niet naar het ziekenhuis wilde. De arts die ik belde vertelde mij dat ze absoluut naar het ziekenhuis moest. Toen ik haar daar eenmaal naar toe had gebracht, bleek er geen arts aanwezig te zijn. Niet in het ziekenhuis, maar ook niet in Moruca. De medic, een arts in opleiding werd gebeld om Joy te helpen. Ondertussen probeerde ik in contact te komen met iemand van het vso kantoor. Na verschillende nummers te hebben geprobeerd, heb ik de baas gebeld. Zij nam gelukkig wel de telefoon op en we spraken af regelmatig contact te hebben. Nadat Joy gezien was door de medic, zijn we naar huis gestuurd met een zakje pilletjes. Ik had hier weinig vertrouwen in en in overleg met vso, hebben we besloten om Joy 's ochtend naar Georgetown te brengen. Zodra Joy en ik terug waren, nam ze een pilletje van de dokter. Binnen een kwartier ging het mis, Joy begon over te geven, flinke pijn en koud zweet. De hele nacht ben ik op geweest om haar in de gaten te houden. 's Ochtend zijn de tassen ingepakt en zijn we vertrokken naar Georgetown. De reis verliep redelijk soepel. Anna had 's nachts al een plek op de boot geregeld voor Joy en mij en zodra we uit Moruca vertrokken, heeft ze gezorgd dat in Charity de taxi op ons stond te wachten. De taxi vertrok onmiddellijk en in Supenaam konden we direct op de volgende boot stappen. In Parika aangekomen, namen we een taxi naar Georgetown. Helaas stond de brug open en dat kon wel een 2 á 3 uur duren. We zijn omgekeerd naar Vreed en Hoop, vanwaar we een boot hebben genomen naar Stabroek market in Georgetown, vanaf daar weer in een taxi genomen naar het ziekenhuis. En na een kleine 5 uur reizen waren we in het ziekenhuis. Na een kwartier was er ook iemand van het vso-kantoor aanwezig. De volgende uren hebben we in het ziekenhuis doorgebracht. De uitkomst was minder. Joy moet een operatie ondergaan, daarom moet ze terug naar de Filipijnen.

Deze heftige ervaring met Joy boven op mijn niet al te makkelijke werk situatie heeft mij (tijdelijk) doen instorten. Moe en verdrietig ben ik de volgende dag naar het vso kantoor gegaan om met Kim (country director) te praten. Ik vertelde haar dat ik naar huis wil. Na overleg besloten we een paar dagen te wachten met het nemen van beslissingen. Eerst slapen en bijkomen van de meest recente gebeurtenissen en dan volgende week verder praten. Op het moment dat ik dit schrijf is het bijna tijd om naar vso kantoor te gaan. Ik ga Kim vertellen dat ik niet weg wil uit Guyana, maar dat ik niet naar Moruca terug ga om te werken. Ik hoop dat er nog iets anders voor mij te doen is in Guyana. Mocht dat niet het geval zijn, dan kom ik binnenkort naar huis. Ik moet zeggen dat dit is geen makkelijke beslissing was, maar voor mij de beste die ik had kunnen maken.

Ik kom net terug van mijn gesprek met Kim. En ik kan jullie vertellen dat ik nog niet naar Nederland kom, maar dat ik binnenkort zal verhuizen naar Mabaruma. In Mabaruma zal ik het zelfde werk gaan doen, maar met een al bestaande groep leerkrachten. Deze groep heeft nog wat extra support nodig na het vertrek van de vorige vso-er. Mabaruma ligt in dezelfde regio als Moruca vlak bij de grens met Venezuela.